بررسی و نقد بهاییت
وب نوشته های یک آنتی بهائی در بررسی و نقد فرقه ضاله بهاییتبررسی و نقد بهاییت
وب نوشته های یک آنتی بهائی در بررسی و نقد فرقه ضاله بهاییت
همکاری بهائیان با تشکیلات روسیه در ایران
موارد فراوانی از همکاری بهائیان با مؤ‌سسات سیاسی و اقتصادی وابسته به روسیه در ایران وجود دارد که در زیر به برخی از آنها نمونه‌وار اشاره می‌کنیم:
عزیزالله خان ورقا، از اعاظم بهائیان تهران، در بانک استقراضی روس در تهران عضویت داشت. نوشته‌اند: زمانی که عزیزالله وارد خدمت بانک استقراضی روس در تهران شد، اگروبه، رئیس مقتدر بانک، «غایت اعتماد و محبت و احترام را به او حاصل نمود و او یگانه واسطه فیما بین رجال و اولیای امور و محترمین متنفذین کشور با آن بانک پرقدرت قرار گرفت و خانه و اثاثیه در قسمت عُلیای شهر و درشکه با اسب زیبا و سر طویله مخصوص فراهم گردید و غالبا سوار بر آن درشکه خود و با سواران قوی هیکل با لباسها و نشان‌های مخصوص بانک پی رتق و فتق امور می‌گذشت و فلان الملک و بهمان الدوله‌ها ناچار از احترامش بودند» . ولی‌الله خان ورقا، برادر میرزا عزیزالله خان، نیز مدتی کارمند سفارت روس بود و سپس منشی اول سفارت عثمانی در تهران شد.1
گفتنی است که بهائیان، از روابط خود یا دوستان و آشنایانشان با تشکیلات روسیه در ایران کاملا برای مقابله با حکومت ایران و تخلص از فشارهای وارده از سوی دولت و مردم بهره می‌جستند، که به نمونه‌ای از آن ذیلا اشاره می‌کنیم: به گفته «مصابیح هدایت» ، از منابع مهم بهائی، زمانی که ورقا (یکی از سران بهائیت) همراه میرزا حسین زنجانی (پسر محمد متوفی 1302ق در عشق‌آباد) در زنجان توسط علا الدوله حاکم آنجا دستگیر شد، با اشاره به روابطی که بین میرزا حسین و دامادش با سفارت روسیه در ایران بود، حاکم را از عواقب این اقدام ترسانید. ماخذ مزبور می‌نویسد که علاءالدوله خطاب به ورقا گفت: فردا میرزا حسین را د7م توپ می‌گذارم و تو را با پسرت به تهران می‌فرستم. حضرت ورقا محرمانه فرموده بود که میرزا حسین به اطلاع قنسول و به امر ناصرالدین شاه از عشق‌آباد آمده و دامادشان هم مترجم روس است؛ این مطلب را دنبال می‌کنند و از برای سرکار خوش واقع نخواهد شد. به نظر چنین می‌آید که او را هم با ما به تـهـران بـفـرسـت.2 ورقـا، کـه فـوقـا از گـفـتـگـوی تهدیدآمیزش با حاکم زنجان یاد شده ظاهرا همان میرزا علی محمد ورقا، مبلغ سرشناس بهائی، است که در 1312ق از قفقاز وارد زنجان شد، علاءالدوله او را بازداشت کرد و در دارالحکومه، با حضور جمع زیادی از اعیان شهر، به مناظره با شیخ ابراهیم زنجانی مشهور واداشت و زنجانی در این مناظره، ورقا را محکوم کرد و سپس نیز کتابی موسوم به «رَجمُ الدجال فی رد باب الضّلال» (یا «ارشاد الایمان» ) در نقد و رد مسلک بابیت و بهائیت نگاشت.3 مناظره پیروزمندانه شیخ ابراهیم با ورقا، البته برای شیخ خالی از خطر نبود و حتی چنان‌که می‌نویسد، به صدور دستور ترورش از مرکز بهائیت انجامیده است.4
به نوشته یکی از محققان معاصر5 : در دوران قاجاریه، سفارتخانه‌های اروپایی در ایران را به شکلی آشکار و گاه زننده، حامی بابیها و بهائیها می‌یابیم. برای نمونه، شیخ علی‌اکبر قوچانی، بهائی معروف (نیای خاندان شهیدزاده)، با اروپاییان ارتباط داشت و به این جرم به دستور میرزا عبدالوهاب خان آصف‌الدوله، حاکم خراسان، زندانی شد. او از زندان نامه‌ای به کاستن، رئیس گمرکات خراسان، نوشت به این مضمون: «چون ابنای وطن بر ایذای من قیام نموده‌اند و بر اهل و عیال و بستگانم سخت گرفته‌اند از شما، که شخصی بیطرف هستید و خدمتگزار دولت ایران می‌باشید، خواهش می‌کنم که اگر می‌توانید از مجرای قانونی جلوگیری کنید و تحقیق نمایید که به چه سبب شجاع‌الدوله کسان مرا تحت فشار قرارداده و اگر در این مملکت جز هرج و مرج چیزی حکمفرما نیست دست زن و فرزند خود را گرفته به یکی از دول خارجه پناه برم» .6 نمونه دیگر، ماجرای زندانی شدن بهائیان آذربایجان است. میرزا حیدرعلی اسکویی و گروهی از بهائیان مدتی در تبریز زندانی شدند ولی با مداخله کنسول‌های روسیه و فرانسه رهایی یافتند. حتی کنسول روسیه به شجاع‌الدوله، حاکم تبریز، «تغیر نمود» و شخصا شبانه به زندان رفته بهائیان را آزاد کرد و با درشکه شخصی خود به کنسولگری برد و پذیرایی نمود.7
در تایید اظهارات فوق، می‌توان به رضاقلی نیکوبین «نایب» (1353 ـــ 1255ش) از نظامیان بهائی اصفهان اشاره کرد که در دستگاه ظل‌السلطان خدمت می‌کرد و نیای مادریش جزو نخستین کسانی بود که در اصفهان به باب گروید و نامش در بیان و اقدس آمده است.8 رضاقلی، در غائله مشهور اصفهان که به واقعه قنسولخانه شهرت دارد «به واسطه ملبس بودن به لباس نظام، آزادانه به» بهائیان «متحصن» در سفارت روسیه «کمک و همراهی می‌کرد» و به همین دلیل بعدا از سوی ظل‌السلطان به زندان افتاد و عباس افندی لوحی در تقدیر از او صادر کرد.9 نوشته‌اند: رضاقلی «تنها کسی بود که در اصفهان، موقع پناه بردن احبا به سفارتخانه روس، می‌توانست در آنجا با لباس رسمی رفت و آمد کند و مایحتاج پناهندگان را تامین نماید» .10
پانوشت‌ها:
1. «جستارهایی از تاریخ بهائیگری در ایران...» ، عبدالله شهبازی، تاریخ معاصر ایران، س 7، ش 27، ص 20، به نقل از: تاریخ ظهور الحق، ج 8 ، ق 1، صص 496 - 491. تقی‌زاده نیز تصریح می‌کند که: میرزا عزیز الله خان ورقا، از اصحاب عباس افندی، مستخدم بانک استقراضی روسیه در تهران بود. ر.ک، یادگار، سال 5 ، ش 6 و 7، ص 130؛ مقالات تقی زاده، به کوشش ایرج افشار، 2/86 .
2. مصابیح هدایت، عزیز الله سلیمانی اردکانی، لجنه ملی نشریات امری، تهران 1326، 1/181.
3. ر.ک، خاطرات شیخ ابراهیم زنجانی، علی ابوالحسنی، صص 139 - 133 و 149.
4. در مورد مناظره یادشده و پیامدهای ان، و نیز مشخصات کتاب زنجانی ر.ک، شیخ ابراهیم زنجانی...، صص 26 - 23.
5. جستارهایی از تاریخ بهائیگری...، همان، ص 21.
6. مصابیح هدایت، 2/ 329 328.
7. همان، 5 / 213- 218.
8. آمد اخبار امری، سال 1356، ش 19، ص 752.
9. همان، سال 1354، ش 9، صص 236 – 235
10. همان، سال 1356، ش 19، ص 753.
روز شمار تاریخ بابیت و بهائیت
جمادی الاول 1260:
ادعای «بابیت» توسط میرزا علی محمد شیرازی «باب» در شیراز.
1261:
ذکر عبارت «اشهد ان علیاً قبل نبیل باب بقیه الله» در اذان نماز جمعه در شیراز به دستور باب و واکنش تند مردم نسبت به آن و اقدام حاکم فارس به توقیف و تنبیه باب و تکذیب باب ادعاهایش را در مسجد وکیل نزد علما و مردم.
رمضان 1262:
فرار باب به اصفهان و پذیرایی حاکم ارمنی شهر (معتمدالدوله) از او.
شعبان 1263:
حبس باب در زندان ماکو و نگارش کتاب «بیان» توسط وی.
جمادی الاول 1264:
انتقال باب به زندان چهریق و احضار وی به تبریز جهت مناظره علما با او و شکست باب در مناظره و چوبکاری و توبه اش از ادعاها.
1264:
تجمع بابیان در بدشت شاهرود و حضور قره العین (بی حجاب و آراسته) بین آنها و اعلام الغاء دین اسلام (با پشتیبانی حسینعلی بهاء) و حمله مردم به بابیان با پخش خبر روابط نامشروع قره العین با بهاء و .....
1265:
وصایت یحیی صبح ازل (برادر بهاء) توسط باب.
1265- 1266:
آشوب خونین بابیان در نقاط مختلف ایران و سرکوبی آن توسط امیرکبیر.
شعبان 1266:
اعدام باب در تبریز به حکم امیر و اقدام او به تبعید بهاء به عراق (پس از کشف توطئه بابیان برای ترور )
ربیع الاول 1268:
قتل امیر ( با توطئه عمال استبداد و استعمار) و صدارت میرزا آقاخان نوری (تحت الحمایه انگلیس) و دوست بهاء و بازگشت بهاء (در رجب 1268) از عراق به دعوت نوری
شوال 1268:
ترور نافرجام ناصرالدین شاه توسط بابیان و دستگیری سران آنها (از جمله بهاء) به اتهمام همدستی با ضاربین و قتل محبوسین و آزادی بهاء از زندان (با فشار سفیر روس در ایران، پرنس دالگوروکی) و تبعید وی، تحت الحفظ غلامان سفارت به عراق
ذی قعده 1279:
تبعید بهاء توسط عثمانی از بغداد به اسلامبول (در اثر فشار دولت ایران)
رجب 1280:
تبعید بهاء و صبح ازل به ادرنه و ادعای رسمی بهاء (3 سال بعد) مبنی بر اینکه او همان موعود باب در بیان (من یظهره الله) است و تشدید نزاع بین او و برادر بر سر ریاست بابیان و تجزیه بابیه به دو گروه «ازلی» و «بهائی» و اقدام طرفین به توهین و ترور و افشای اسرار یکدیگر.
ربیع الثانی 1285:
تبعید بهاء و ازل به عکاء و قبرس.
1286:
نگارش «اقدس» (کتاب مقدس بهائیان) توسط بهاء.
1309:
مرگ بهاء و نزاع و دسته بندی شدید و دیرپای پسرانش (محمدعلی و عباس افندی) بر سر ریاست بهائیان
1327:
سرنگونی عبدالحمید ثانی (سطان ضد صهیونیست عثمانی به دست ژون ترک ها) و آزادی فعالیت عباس افندی.
1329:
سفر عباس افندی به اروپا و آمریکا و نشان دادن چراغ سبز به سرمایه داری غرب
1332 (1914م):
جنگ جهانی اول و کمک عباس افندی و نزدیکانش به ارتش بریتانیا در جنگ با عثمانی
ذی قعده 1336:
و با کمک لژیون صهیونیسم.
محرم 1337:
ثناگویی عباس افندی از «عدالت و سیاست» انگلیس (در لوح باقروف) پس از اشغال فلسطین توسط ارتش بریتانیا.
شعبان1338:
اعطاء لقب و نشان توسط دربار لندن به عباس افندی به پاس خدمت به امپراتوری.
ربیع الاول 1340:
مرگ عباس افندی و شرکت مقامات عالی انگلیس در تشیع جنازه او و حمایت آنان از نوه و جانشین شوقی، در برابر رقبا.
1327ش:
تاسیس رژیم اشغالگر فلسطین و حمایت شوقی از آن.
1336 ش:
مرگ و دفن شوقی در لندن و آغاز دسته بندی های جدید و شدید.
1342ش:
تشکیل اولین بیت العدل اعظم در فلسطین اشغالی.
* توضیح: تاریخ ها، جز آنچه استثنا شده به قمری است.
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
از قائمیت تا ادعای خدایی!
«انکار» وجود مهدی و «مسخ» چهره وی، دو شگرد موازی است که با هدف واحد: «مخدوش ساختن این باور حیاتی در ذهن مسلمین خصوصاً شیعیان»، در قرون اخیر تعقیب شده است. در شگرد نخستین، روایات مربوط به حضرت مهدی (عج) سست و مجعول! قلمداد شده و وجود ایشان، امری موهوم! و ساخته پندار شیعیان یا مسلمانان تلقی می گردد. ولی در شگرد دوم (که خطرناکتر است) ادعا می شود: مهدی (در قالب میرزا علی محمد باب یا حسینعلی بها یا قادیانی) سال ها است آمده و رفته، و اسلام نیز منسوخ شده و به موزه تاریخ پیوسته است!
بابیت و بهائیت، از جمله فرقه هایی هستند که در قرن 19 به وجود آمده و رهبران آن، مدعیات عجیبی، از نیابت خاصه امام عصر گرفته تا قائمیت و رسالت و حتی خدایی، یدک می کشند! جدا از بحث درباره ادعاها و آموزه های بحث انگیز این دو فرقه، و نقد آنها با موازین علمی، آنچه که در این مجال اشاره بدان را ضروری می بینیم. پیوند و تعاملی است که از همان آغاز ظهور این دو جریان، بین سران آن با قدرت های استکباری دیده می شود. رهبران بهائیت، از یک سو (فی المثل) بر اشغال جابرانه فلسطین توسط انگلیس، آمریکا و صهیونیسم مهر تایید می زنند و از سوی دیگر. ضمن مخالفت با آموزه های اصیل اسلام درباره مهدی (عج) علمای راستین شیعه را (که نواب آن بزرگوار، و مانع تحریف دین و گمراهی مسلمان اند) هدف دشنام و هتاکی قرار می دهند.
بنیادگذاران ادیان الهی (از ابراهیم گرفته تا موسی و عیسی و محمد و جانشینان معصومشان علیهم السلام) بی استثناء به «وارستگی» و «ظلم ستیزی» شهره تاریخند، ولی تامل در کارنامه رهبران بهائیت، آنان را کراراً ثناخوان قدرت های استکباری (از تزار روس و امپراتور انگلیس تا روسای جمهور آمریکا و اسرائیل) نشان می دهد؛ یعنی ثناخوان و مجیزگوی کسانی که در عصر خود، مظهر ظلم و استکبار بوده و دستشان تا مرفق به خون مظلومان آلوده بوده است. این واقعیت تلخ و دردناک، چنانچه تنها در مأخذ غیر بهائی انعکاس داشت، در قبول آن جای چون و چرا بود، اما نکته اینجا است که منابع خود بهائیت نیز، از اخبار مربوط به سازش سران بهائیت با استعمار و صهیونیسم، و ثنا و ستایش طواغیت عصر، آکنده و سرشار است.
منبع: سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
ادعای قائمیت یک جوان شیرازی!
بیش از 160 سال پیش اتفاقی در کشورمان رخ داد که در تاریخ منشاء حوادث بسیار شد. یک جوان شیرازی به نام علی‌محمد مدعی شد که باب (علم) امامان شیعه (ع) و نماینده آخرینشان حجت بن الحسن عسگری (عج) است دیری نگذشت که پا فراتر نهاد و ادعای «قائمیت» و «رسالت» و حتی «ربوبیت» کرد و با آوردن کتاب، اسلام و قرآن جاویدان را منسوخ شمرد و این در حالی بود که او در بحث با عالمان شیعه در اصفهان و تبریز نتوانست آنان و بالتبع ملت مسلمان ایران را حتی نسبت به «بابیت» خویش متقاعد کند بلکه به دلیل اشتباه‌ها و تناقض‌هایی که در کارش مشهود بود، شبهه «خبط دماغ»اش را نیز در ذهن عالمان افکند و این، تازه جز تکذیب ادعاهایش در شیراز و تبریز بود لاجرم علما به دفع وی کمر بستند و حکومت ایران با فشار آنان وی را به بند کشید و دور از چشم مردم در گوشه‌ای از شمال ایران زندانی ساخت.
جمعی از سر سادگی و برخی به قصد شکار از آب گل آلود به جوان شیرازی گرویدند و این جا و آن جا به تبلیغ وی پرداختند. دوری باب از دسترس مردم نیز، زمینه را برای «افسانه سرایی» آنان جهت «بزرگنمایی» باب مساعد می‌ساخت. انگشت خارجی نیز در آن هنگامه بیکار نبود و دست‌هایی از درون حکومت (با «تعلل» در رفع عائله با بدتر از آن «تبانی» با بابیان) ماده فتنه را غلیظ می‌خواست.
اینک میان باب و یارانش با توده ملت که از علما خط می‌گرفت. شکافی افتاده بود که روز به روز بزرگتر می‌شد و از آنجا که بابیان، به بویه ی سلطنت بر ایران و جهان! دست بردار نبودند. کارشان به شورش بر ملت و دولت و آشوب و خونریزی در کشور، کشید. هر چند تقدیر الهی با تدبیرشان سازگار نبود و مرحوم امیرکبیر (رامرد اصلاحگر) که استقلال و تمامیت ارضی ایران را در آن شرایط پر‌آسیب از سوی شورشگران سخت در خطر می‌دید کمر به هدم بابیان بست و ضمن سرکوب آشوبشان در کشور، در شعبان 1266 باب را در تبریز اعدام، و شعبان سال بعد نیز حسینعلی بهاء (مؤسس بعدی بهائیت) را به عراق تبعید کرد و پس از عزل وی نیز، ناکامی بابیان در ترور شاه قاجار و گرفت و گیر سخت پس از آن، کار را به قلع و قمع بقایای این گروه کشانید و ایران اسلامی تا آغاز عصر پهلوی، از تاخت و تاز رسمی بابیان (و بهائیان) مصون ماند. بی‌آنکه «عناد» و «تضاد» این گروه اندک شمار با ملت مسلمان ایران، پایان گیرد.
کودتای «انگلیسی» سوم اسفند 1299. رود تایمز را در کشتزار سیاست این سرزمین جاری ساخت و پس از سرکوب 5 سال مقاومت جان سخت ملت (به رهبری رجال دینی و سیاسی) در برابر چکمه‌پوشان کودتا، به تأسیس سلسله‌ای انجامید که کارنامه‌اش آکنده از ظلم و فساد و وابستگی است: سلسله پهلوی.
این سلسله در دوران اوج سلطه آمریکا بر ایران اسلامی (دهه 40 و 50 شمسی) فرصت زرینی را برای بهائیان پیش آورد که (به رغم ژست تظاهر به «عدم دخالت در سیاست») به عرصه حکومت هجوم آورند و با قبضه انبوه پست‌های کلیدی عقده دیرین خویش را باز کنند. اما باز هم «تقدیر» شگفتی‌ها نمود و ناگهان، طوفانی مهیب برخاسته از خشم انقلابی ملت نسبت به رژیم ستمشاهی سربرداشت و نهال رژیم پهلوی را همراه با همه شاخه‌های و زوائد بر آمده از آن، از جمله تشکیلات بهائیت برای همیشه به موزه تاریخ پرتاب کرد.
تضاد فرقه با ملت و آیین محبوبش (اسلام تشیع) اما پایان‌پذیر نبود و لاجرم باید برای بقا و رقای خویش، پایگاهی تازه می‌یافت، که آن نیز، جز «آمریکا» و «اسرائیل» نبود و چنین شد که دست در دست نظام سلطه در برابر نظام مقدس اسلامی و با هدف گرفتن ارکان اساسی آن، موضعی «برندازانه» گرفت و هر روز رنگ و نیرنگ تازه‌ای زد که اخبارش را باید در جراید و سایت‌ها خواند.
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
تاریخ تکاندهنده بهائیت(1)
اولین دولت فزونخواه و استعمارگری که سران بابیت و بهائیت با آن در پیوند بوده اند امپراتوری روس تزاری است؛ امپراتوری متجاوز و درازدستی که در نیمه اول قرن نوزدهم با زور و نیرنگ 17 شهر از آبادترین شهرهای کشورمان را اشغال و از پیکر آن جدا کرد و پس از آن نیز تا زمان فروپاشی (1917 م) همواره سد راه آزادی و پیشرفت ایران اسلامی بود.
علاوه بر منابع غیر بهائی، در آثار خود بابیان و بهائیان نیز شواهد و دلایل تاریخی زیادی وجود دارد که حاکی از پیوند سران این دو فرقه- خصوصاً بهائیان و بالاخص شخص حسینعلی بها- با امپریالیسم تزاری است.
شواهد تاریخی زیر، نشان از «توجه خاص» روسیه تزاری به موضوع باب و حرکت او و وجود پیوند میان بابیان و بهائیان با روس ها دارد:
1-زمانی که علی محمد باب (همراه دستیارش محمدعلی زنوزی) در تبریزاعدام و جسدش در خندق افکنده شد، صبح روز بعد، کنسول روس در تبریز به کنار خندق آمد و توسط نقاش کنسولخانه به تصویر برداری از جسد باب و یار مقتولش پرداخت.
عبدالحمید اشراق خاوری، نویسنده و مبلغ مشهور بهائی، در تلخیص تاریخ نبیل، ضمن اشاره به مطلب فوق، سخنی دارد که حاکی از ارتباط و دوستی اعضای کنسولخانه روسیه در تبریز با برخی از بابیان است: «صبح روز بعد از شهادت، قونسول روس در تبریز با نقاشی ماهر به کنار خندق رفته و نقشه آن دو جسد مطهر را که در کنار خندق افتاده بود برداشت. حاجی علی عسگر برای من حکایت کرد و گفت که یکی از اعضای قونسولخانه روس که با من رابطه و نسبت داشت آن نقشه را در همان روزی که کشیده شده بود به من نشان داد آن نقشه با نهایت مهارت کشیده شده بود...».
محمدعلی فیضی، دیگر مورخ مشهور بهائی، نیز در تاریخ خود به نقل از حاج علی عسگر، به نکته فوق تصریح دارد. به تصویر برداری کنسولگری روسیه از جسد باب، حتی در نوشته رهبران بهائیت نظیر عباس افندی و شوقی نیز تصریح شده است.
2- ملا محمدعلی زنجانی (رئیس بابیان زنجان) که در آن شهر مدت ها با قشون اعزامی از سوی امیرکبیر جنگید. در خلال جنگ به یارانش اطمینان داده بود که «دولت روس به یاری آنان خواهد آمد». فریدون آدمیت. پس از نقل این مطلب از زبان «ابوت». مامور انگلیسی که از آن شهر می گذشته سخن جالبی دارد «ملا محمدعلی زنجانی یعنی جناب «حجت» که دعوی فتح کره زمین را داشت. و معتقد بود که تاجداران جهان باید فرمان وی را به گردن نهند. و حتی حکومت مصر را به دست یکی از اولیای مقدس سپرده بود. چطور شد که به اصحابش وعده داد که امپراتور روس که در زمره همان شاهان کافر بود. به یاری آنان خواهد آمد؟! آن بیچارگان ابله هم باور فرموده بودند». همچنین، منابع بابی تصریح دارند که در جریان درگیری فوق، سفیر روسیه (پرنس دالگوروکی) به امیر کبیر به علت سرکوب و قلع و قمع بابیان شورشگر در آن شهر اعتراض کرد.
3- ماجرای تجمع بابیان (تحت رهبری قدوس، قره العین و حسینعلی بها) در 1264 ق در بدشت (واقع در حوالی شاهرود) در تاریخ مشهور است. در آنجا تصمیم گرفته شد که بابیان در ماکو (بازداشتگاه علی محمد باب) گرد آیند و برای رهایی وی، به مقرش حمله برند و در برابر دولت وقت ایران (محمدشاه و حاجی میرزا آقاسی) «ایستادگی» ورزند و چنانچه شکست خوردند «به خاک روسیه» پناهنده شوند.
4- اعضای خاندان افنان (خویشاوندان باب و نمایندگان عباس افندی در ایران) با سفارت روسیه پیوند نزدیک داشتند و حاجی میرزا محمدتقی افنان وکیل الدوله (پسردایی باب) و برادران و پسرانش به عنوان نمایندگان تجاری روسیه در بمبئی و یزد فعالیت می کردند و آقا علی حیدر شیروانی (بهائی و از شرکای تجاری خاندان افنان) از اعضای متنفذ سفارت روس در تهران بود و با حمایت او بود که حاجی میرزا محمد تقی افنان وکیل التجاره دولت روسیه در بمبئی شد. محمد طاهر مالمیری، از عیون بهائیان، ضمن شرحی پر آب و تاب در تعریف از خویشاوندان مادری باب چنین می گوید: «... حاجی میرزا محمد تقی وکیل الدوله، نماینده رسمی دولت روس، با نشان مخصوص و بیرق بالای سر درب خانه شریفشان ممتاز از دیگران بودند. روزی که نشان طلای بزرگ از طرف دولت روس برای ایشان رسیده بود چند نفر از تجار را در بیت شریفشان دعوت فرمودند و دو ساعت این نشان را زدند...» آواره نیز از «علاقه جات» وکیل الدوله «در روسیه» یاد می کند.
وکیل الدوله از سوی عباس افندی دستور یافت که اولین معبد و مرکز تبلیغی بهائیان در جهان (مشرق الاذکار) را در عشق آباد روسیه بنا نهد و این ماموریت را نیز (با پشتیبانی روس های تزاری) پیش برد و نهایتاً در حیفا (محل سکونت عباس افندی) درگذشت. در همین زمینه باید به پیوند برادران باقراوف (سرمایه داران بهائی) با روسیه اشاره کرد که شرح «روس فیلی» و روابط آنها با عوامل روسیه در تاریخ آمده است.
5- اقدام کاپیتان تومانسکی، صاحب منصب روسی، به ترجمه و ترویج آثار بهائیان، مورد دیگری است که برخی از مطلعان، آن را شاهدی بر پیوند روسیه و بهائیت گرفته اند. والنتین چیرول، مخبر مشهور روزنامه تایمز، از کسانی است که وزارت خارجه بریتانیا در مورد قرارداد 1907 (تجزیه ایران به مناطق نفوذ روس و انگلیس) با وی رایزنی کرد. چیرول در کتاب معتبرش: «مساله شرق وسطی» یا «چند مساله سیاسی راجع به دفاع هندوستان». بهائیان را جاسوس روس ها معرفی می کند. وی «کاپیتان تومانسکی» را از مبارزترین ماموران و عاملان آن دولت شمرده و حتی اشاعه بابیگری را نتیجه علاقه روس ها و اقدام در انتشار آثار آنان می داند. به باور او: تومانسکی در این راه به دولت متبوع خود خدمت کرد. گفتنی است که میرزا ابوالفضل گلپایگانی (مبلغ مشهور بهائیان) زمان اقامتش در سمرقند (1310 ق) «رساله اسکندریه» را به نام همین مسیو الکساندر تومانسکی، صاحب منصب توپخانه روس در عشق آباد، تالیف کرد و تومانسکی نیز بخشی از آن رساله را در جلد هشتم از زپیسکی (مجله روسی متعلق به شعبه ای از انجمن همایونی روسی آثار عتیقه) در سال های 1894- 1893. به چاپ رساند. تومانسکی، همچنین «به راهنمایی و معاونت» میرزا ابوالفضل، کتاب مقدس بهائیان (اقدس) را به روسی برگرداند.
6- تشکیل اولین مرکز تبلیغاتی مهم بهائی ها در خاورمیانه (با عنوان مشرق الاذکار) در عشق آباد روسیه و با حمایت آشکار روس ها، نشان دیگری از پیوند دولت تزاری و سران این فرقه است.
7- در همین زمینه باید به حضور بهائیان در تشکیلات و موسسات مربوط به روس تزاری در ایران (همچون سفارتخانه و بانک استقراضی روسیه) اشاره کرد. (ایام تفصیل این بحث در مطلبی جداگانه آمده است).
8- وعده های مکرر سران بهائیت (بها و عبدالبها) به اتباع خویش مبنی بر شکست ناپذیری امپراتوری تزاری و برخورداری آن از تاییدات الهی! گواه دیگر این پیوند است.
9- رد پای ارتباط بابیان و بهائیان با روسیه تزاری را، بیش از هر چیز، بایستی در پرونده خود حسنعلی بها (موسس مسلک بهائیت) بازجست که پدرش میرزا عباس نوری، دستیار شاهزاده «روس فیل» قاجار (امام وردی میرزا) بود و سه تن از منسوبین نزدیک بها (برادر، شوهر خواهر و خواهرزاده وی) در استخدام سفارت روسیه بودند و خود بها نیز در جریان ترور نافرجام ناصرالدین شاه توسط بابیان، با حمایت جدی و پیگیر سفیر روسیه (دالگورکی) از زندان و اعدام نجات یافت و تحت الحفظ سفارت از ایران خارج شد و لوحی در تقدیر از تزار و سفیرش صادر کرد. (در مقالات بعدی به شرح بیشتر خواهیم پرداخت)
موارد 9 گانه فوق، به روشنی از پیوند بهائیت با استعمار تزاری پرده برمی دارد.
پانوشت ها:
1- مطالع الانوار (THE DAWN BREAKERS) تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ترجمه و تلخیص عبدالحمید اشراق خاوری، موسسه ملی مطبوعات امری، 134 بدیع، صص 504- 503؛ ظهور الحق، فاضل مازندرانی، 3/257؛ حضرت نقطه اولی 1266- 1235 هجری/ 1850- 1819 میلادی، محمدعلی فیضی، آذر 1352، موسسه ملی مطبوعات امری. 136 بدیع، صص 347- 348؛ مقاله شخصی سیا- ... (عباس افندی)، موسسه ملی مطبوعات امری، سال 119 بدیع، ص 49، شوقی افندی، ترجمه نصرالله مودت. موسسه ملی مطبوعات امری، تهران، 1/258- 247؛ آهنگ بدیع، سال 24 (1348) ش 9 و 10، ص 288
2- مطالع الانوار، صص 503- 504 نیز ر.ک. ظهور الحق. 3/257 به نقل از نبیل زرندی
3- حضرت نقطه اولی ... صص 348- 347
4- ر.ک. مقاله شخصی سیاح ... عباس افندی. ص 49؛ قرن بدیع، شوقی، 1/247 به بعد
5- امیرکبیر و ایران، فریدون آدمیت، چاپ 5: انتشارات خوارزمی، تهران 1355، ص 449
6- همان: ص 450
7- نقطه الکاف، به اهتمام ادوارد براون، مطبعه بربل هلاند، 1328 ق. صص 234- 233 و نیز ص 266
8- فتنه باب. اعتضاد السلطنه، توضیحات عبدالحسین نوایی، ص 179.
9- ظهورالحق. ج 8. قسمت اول، ص 431؛ «جستارهایی از تاریخ بهائیگری در ایران...» عبدالله شهبازی، تاریخ معاصر ایران، س 7.ش 27. پاییز 1382. ص 20
10- خاطرات مالمیری. حاج محمد طاهر مالمیری. لجنه ملی نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، لانگنهاین- آلمان. 149 بدیع/ 1992 م. صص 61- 60
11- الکواکب الدریه. 2/96
12- ر.ک. سفرنامه ظهیرالدوله همراه مظفرالدین شاه به فرنگستان به کوشش دکتر محمد اسماعیل رضوانی. ص 51 و 69- 68، کشف احیل، آیتی. ج2. چ4. ص 39-38 و ج3. چ4. صص 198- 196 و ج1. چ7. صص 27-26؛ ایرانی که من شناخته ام. ب. نیکیتین. ترجمه فره وشی و مقدمه ملک الشعرای بهار، کانون معرفت. تهران 1329. صص 167- 165
13- امیرکبیر و ایران. آدمیت. با مقدمه محمود محمود. چاپ اول: انتشارات بنگاه آذر، تهران 1323. قسمت اول. ص 256.
14- بهائیان. محمدباقر نجفی. چاپ اول صص 363- 362
15- آهنگ بدیع. سال 19 (1343). ش 1. مقاله «کتاب اقدس» تدوین دکترمحمد افنان و ... ص 13. بجا است در مورد ماهیت و مواضع سیاسی کسان دیگری از روسیان نیز (همچون رزن، ژوکوسکی و کاظم بیک الکساندر قاسمویچ) که راجع به بابیه و بهائیه پژوهش و تالیف کرده اند. تحقیقی صورت گیرد.
16- ر.ک. فلسفه نیکو. حسن نیکو. 2/165- 163
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
توطئه بهائیان برای تبلیغ و اشاعه فیلم ضد اسلامی فتنه
بدنبال تهیه فیلم ضد اسلامی و توطئه آمیز "" فتنه "" توسط نماینده اسلام ستیز هلند و حمایت محافل صهیونیستی و ضد اسلام از این فیلم ، از سوی محافل وابسته به بهائیت نیز تلاش موذیانه و پنهانی برای تبلیغ این فیلم بعمل آمده است . محافل و گروهای بهائی با نفوذ در شبکه جهانی اینترنت بوی‍ژه ایجاد گروههای گفتگو در موتورهای جستجوی معروف گوگل و یاهو مبادرت به پخش شایعه ، جوک ، اشعار ، کاریکاتور و معرفی سایتهای ضد اسلامی در میان جوانان بهائی و نیز افرادی که عضو این گروههای اینترنتی هستند می نمایند .
همزمان با تلاش عوامل و عناصر اسلام ستیز برای تبلیغ و معرفی فیلم ضد قرآنی ""فتنه ""یکی از معروفترین گروههای گفتگوی اینرنتی در موتور جستجوی یاهو تحت عنوان بهائیان ایرانی ضمن ابراز خوشحالی از تهیه این فیلم ، با ارسال انواع و اقسام ایمیل و پیامهای اینترنتی مبادرت به انتشار آدرس اینترنتی و نحوه تماشای فیلم و دسترسی به متن فارسی این فیلم نموده و از دریافت کنندگان پیام خواسته است این آدرسها را تا آنجا که میتوانند در اختیار دیگران بگذارند تا حداکثر مردم ناآگاه به تماشای این فیلم بپردازند .
برای اثبات این موضوع ، عین صفحه اینترنتی گروه بهائیان ایرانی (bahai-persian) برای شناخت ماهیت اسلام ستیز این فرقه که به ظاهر خود را طرفدار اسلام و تعالیم انبیاء الهی میداند ومدعی وحدت ادیان و انسانهاست د راین جا درج میگردد تا امت اسلامی چهره منافقانه واسلام ستیز این فرقه را بهتر بشناسند .
rafrafdar@yahoo. com hat Ihnen das folgende Video von
فیلم فتنه
16 Min. 46 Sek. - 28.03.2008
Durchschnittliche Bewertung:
Beschreibung: فیلم گیرت وایلرز، نماینده مجلس هلند در مورد قرآن با زیر نویس پارسی.
Möchten Sie weitere coole Videos sehen?
Gehen Sie
Haben Sie ein Video, das noch cooler ist?
Laden Sie es hoch bei
Falls Sie Probleme bei der Wiedergabe des Videos haben, kopieren Sie bitte den f
اجرای توطئه سازمان سیا بدست فرقه بهائیت
پس از گذشت دو سه سال اول، با گروگان‌گیری، حادثه طبس و رشد روز‌افزون انقلاب و آثار آن در کشورهای لبنان، عراق، کویت و پاکستان، مقامات بلند پایه سیا بر این باور شدند که انقلاب ایران فقط نتیجه و انعکاس طبیعی سیاست‌های شاه نبوده است، بلکه عوامل و حقایق دیگری نیز وجود دارد که محکم‌ترین آنها،یکی جمع بین رهبری سیاسی ایران و مرجعیت مذهبی است و دیگری شهادت
حسین (علیه‌السلام) نوه پیامبر اسلام در ۱۴۰۰ سال گذشته، که شیعه ازقرن‌ها پیش با اقامه عزا و ذکر مصیبت با غم و اندوه آن را زنده نگه داشته است.
آغاز پروژه با چهل میلیون دلار؛
همین دو فاز است که شیعه را از بقیه جوامع فعال‌تر و پر جنب و جوش‌تر ساخته است. در گردهمایی بزرگ مقامات سیا تصویب شد که برای مطالعه اسلام شیعی و برنامه‌ریزی و کار روی این پروژه، شعبه جداگانه و مستقلی تاسیس شده،با یک بودجه چهل میلیون دلاری پروژه آغاز به کار کند.
دکتر مایکل برانت می‌گوید:
بعد از نظر سنجی‌های اولیه و جمع آوری اطلاعات به مطالب زیر دست پیدا کردیم:
مرجعیت شیعه سرچشمه اصلی قدرت شیعه است که با پافشاری بر اصول و اعتقادات محکم از دین و تفکرات شیعه دفاع می‌کنند.
در طول تاریخ گذشته هیچ‌گاه با حاکم غیر اسلامی بیعت نکرده‌اند. با فتوای یک مرجع تقلید وقت (آیت الله شیرازی) انگلیس نتوانست وارد ایران شود، در عراق صدام با تمام توان و سعی خود نتوانست مرکز علمی شیعه و حوزه نجف را با خود همراه کند و مجبور به بستن آن شد در حالی که مراکز علمی در جهان همیشه با حاکمان وقت همراهی کرده‌اند. در قم مرکز ایران هم مرجعیت، تخت ظلم ستمشاهی را برچید و با ابر‌قدرت آمریکا نبرد کرد.
توطئه بد نام کردن روحانیت بدست بهائیان :
از همین قضایا به این نتیجه رسیدیم که برخورد مستقیم و رو در رو با شیعه ضررزیاد و امکان پیروزی کم دارد. لذا باید پشت پرده کار کرد و به جای اصل قدیم انگلیسی‌ها که «تفرقه بیانداز و حکومت کن»، اصل دیگر «تفرقه بیاندازو نابود کن» را در پیش گرفت افرادی را که با شیعه اختلاف‌نظر دارند، باید علیه
شیعه منظم و مستحکم کرد. شایعه کفر شیعه‌ها را گسترش داد و آنها را با تبلیغات منفی از جوامع جدا کرد.
""باید مطالب نفرت برانگیز علیه آنها نوشته شود"" و افراد کم‌سواد و بی‌سوادعلیه شیعه تقویت شوند. یک جبهه تمام عیار برای مقابله با مرجعیت شیعه ایجاد شود تا به عنوان ستون پنجم، سیمای شیعیان را مسخ کنند در آخر دکتر مایکل برانت می‌گوید: از این برنامه‌ها بعضی اجرا شده و بعضی
دیگر در حال پیاده شدن است و مقداری از باقی مانده برنامه‌ها در آینده عمل خواهد شد.
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
کمیته مجازات و بهائیت
در میان اوراقی که در لابلای کتابهای خطی آیت‌الله محدث قمی به دست آمد،یکی هم نوشته کوتاهی است که از طرف افراد «کمیته مجازات دموکرات مشهد» بعنوان تهدید وی از سخنانی که در انتقاد از
امریکائی‌ها در منبر ایرادکرده بود، برایش ارسال داشته اند.
عین آن نوشته این است:
«آقای آقا شیخ عباس قمی! پدر سوخته! شنیدم که در منبر از امریکائی‌ها حرف بد می‌زنید، اگر شنیده شد که دومرتبه از این گونه مزخرفات بگویید و تکذیب نکنید همین دوشنبه به ضرب گلوله شکمت را مثل سگ پاره پوره خواهیم کرد.
کمیته مجازات دموکرات مشهد»
ریشه‌های تهدیدات تروریستی علیه علما به دوران مشروطه باز میگردد و در این دوران نام دو تن از تشکیل‌دهندگان کمیته مجازات، که بعدها علنی شد، به چشم می‌‌خورد: ابوالفتح‌زاده و منشیزاده.
سران کمیته مجازات (1335 ق./ 1295 ـ 1296 ش.) به ویژه اسدالله خان ابوالفتح‌زاده، ابراهیم‌خان منشیزاده و محمد‌نظرخان مشکات الممالک، بهایی بودند و به تبلیغات بهاییگری شهرت داشتند. (بامداد، ج 1، ص 112؛ تبریزی، اسرار تاریخی، 23).
تبریزی می‌نویسد که آنان به بهائی بودن شهرت کامل داشتند. (تبریزی، ص 36)
لبه تیز حمله این گروه تروریستی و مرموز، که به غلط به عنوان یک گروه انقلابی معروف شده، علیه علما بود. مستشارالدوله صادق می‌نویسد: «آقایان علما برای جان خود خوفناک و از طرف دیگر بدون حق و حساب متوقع بودندکه هیئت دولت تازه روی کار‌آمده معجلاً قاتلین و محرکین را دستگیر کند.»
(اسناد مستشارالدوله صادق، ص 117) یکی از اقدامات آنها قتل میرزا محسن مجتهد، فرزند محمدباقر صدرالعلما و برادر میرزا جعفر صدرالعلما، بود، زیرا به گفته مهدی بامداد، «پیش از کشته شدنش به واسطه هر جهتی که بود عنوان و نفوذ زیادی در تهران و بلکه ایران پیدا کرده بود». (بامداد، شرح حال رجال ایران، ج 1، ص 113)
و اما چرا باید کمیته مجازات مخالف سخنان مرحوم حاج شیخ عباس قمی علیه آمریکاییها باشد؟ در این دوران از سوی محافل ماسونی وابسته به لژبیداری ایران و سازمانهای علنی آن، مانند فرقه دمکرات، تلاش وسیعی برای جلب آمریکائیان به ایران در جریان بود. گفته می‌شود که این اقدام خیرخواهانه و برای کشیدن پای نیروی سومی در مقابل روسیه‌ی تزاری و استعمار انگلیس بوده که چنین نیست.
در واقع، در اینجا ما با آمریکا دقیقاً به عنوان یک نیروی استعماری تازه نفس روبرو هستیم. در همین دوران بود که توسط سران حزب دمکرات تقی‌زاده ـ نواب در زمان وزارت خارجه حسینقلی خان نواب، طرح استخدام مورگان شوستر آمریکایی به تصویب مجلس رسید(11 اوت 1910) و حسینقلی خان نواب در 22 ذیحجه / 1328 / 25 دسامبر 1910، دو روز قبل از استعفای اجباری‌اش ازوزارت خارجه، دستور استخدام مستشاران آمریکایی را به نبیلالدوله، شارژدافر ایران در واشنگتن، صادر کرد(مکدانیل، شوستر، 114)
زمانی که تلگراف نواب به نبیلالدوله رسید، او وقت را تلف نکرد و به گفته‌ی مکدانیل «آمادگی» داشت. او قبلاً ویلیام مورگان شوستر را یافته بود. همان روز نبیلالدوله با شوستر مذاکره کرد و شوستر
با ویلیام تافت، رئیس‌جمهور آمریکا، ملاقات نمود.
و بدینسان، به سرعت کار خاتمه یافته تلقی شد. (مکدانیل، شوستر، 115).
بنابراین، حسینقلی خان نواب را باید طراح اصلی استخدام مستشاران آمریکاییدر ایران دانست.
در این ماجرا، بهاییان نقش مهمی داشتند که تاکنون مورد بررسی دقیق قرار نگرفته. نبیلالدوله از سران بهائیت و از دوستان عباس افندی بود. او از خانواده‌ی لسان‌الملک سپهر است و به گفته رائین، در فراماسونری امریکا مقام شامخی داشت. (رائین، فراموشخانه، ج 2، 152).
نبیلالدوله به محفل بهائیان ایران نامه‌ای نوشت و از آنها تقاضا کرد که در روز ورود شوستر از وی استقبال شایان به عمل آوردند. بهائیان دو نفر از افراد انگلیسی‌دان خود رابه استقبال شوستر به انزلی فرستادند و هنگام ورود شوستر به تهران قریب به صد نفر از بهائیان تهران به قریه مهر‌آباد به استقبال
شوستر رفتند.
«هنگام ورود شوستر به تهران، هیچ یک از مأمورین دولتی به استقبالش نرفت ولی در عوض بهائیان از او استقبال کرند.» (شوستر، اختناق ایران، مقدمه‌ی اسماعیل رائین، ص 10 ـ 11)
درست در همین زمان بود که محافل مرموزی عباس افندی را به اروپا و آمریکا دعوت کردند و در این سفر سه ساله وی با تبلیغات جدید در رسانه‌های غرب معرفی شد و در مجامع فراماسونری سخنرانی‌های مفصل کرد و از «مذهب انسانیت» و «تجدد در دین» سخن گفت. سرانجام شوستر به علت اولتیماتوم روسها، که حضور آمریکاییها در ایران را تحمل نمی‌کردند، از کار برکنار شد، ولی تلاش برای نفوذ کانونهای معین از آمریکاییان در ایران ادامه یافت.
با این توضیحات، رابطه مرموز و پنج جانبه‌ای میان آمریکاییها، بهاییان، فراماسونری، حزب دموکرات و کمیته مجازات مشاهده می‌شود و در این چارچوب است که سخنان مرحوم حاج شیخ عباس قمی علیه آمریکاییان وعلت تهدید او توسط کمیته مجازات روشن میگردد.
در همین زمانها بوده که محدث قمی با اطلاع از نفوذ امریکائی‌ها و فعالیت میسیون تبشیری آنها در بعضی از شهرهای ایران و از جمله مشهد، علناً درمنبر از آنها انتقاد می‌کرده و همان نیز باعث نوشتن آن نامه‌ی تهدید آمیز شده بود.
بیان خاطراتی از حسین لله (یکی از عمال ترور کمیته ) و کشف هدف اصلی از تشکیل کمیته مجازات :
.......... حسین لَله پس از آنکه سر دماغ می آمد و پیان می شد، نخست به سرزنش و شماتت از عظام الملک می پرداخت و می گفت: «این درسها واین مشقها اصلاً به درد نمی خورد. تو باید برای خودت آدمی شوی. به این موزرهاو هفت تیرها نگاه کن و اینها را ببین، باید حتماً فن تیراندازی را از من
بیاموزی و تیراندازی ماهر شوی، تا اولاً بتوانی آخوند بکشی، و ثانیاً از خودت بتوانی دفاع کنی».
در همان شب، حسین لًله ماجرای ترور مرحوم آقامیرزا محسن، برادر صدرالعلما و داماد سیدعبدالله بهبهانی و عموی همین دکتر محمد سجادی را برای ما حکایت کرد.
حسین لًله گفت: «احسان الله خان و رشیدالسلطان و من از جانب کمیته مأمور ترور میرزا محسن شدیم و هر وقت ترور آخوندها به ما ارجاع می شد، از شادی در پوست خود نمی گنجیدیم. چون برای من و دوستان من کشتن یک آخوند یا یک سید،بزرگ ترین خدمت به آزادی و وطن به حساب می آمد.
ساعت سه قبل از ظهر، احسان الله خان و رشیدالسلطان و من به بازارصحافان رفتیم و.......
کمیته مجازات برای حاجی آقای شیرازی و سیدمحمدصادق طباطبایی وسید حسن مدرس نیز نامه تهدید به قتل فرستاد . اما فرصت قتل این چندتن و شاید چند تن دیگر را که کمیته مجازات محکوم کرده بود، نیافتنددر زمان دستگیری اعضای کمیته مجازات فرقه بهائی در دستگاه نظمیه ازچنان نفوذی برخوردار بود که بتواند پرونده را به شیوه دلخواه خود فیصله دهد.نفوذ بهائیان در نظیمه از زمان ریاست کنت دو مونت فورت بر نظمیه تهران آغازشد.
برخی مورخین کوشیده‌اند تا گردانندگان و دست‌اندرکاران کمیته مجازات را انقلابیونی صادق و خشمگین جلوه دهند که از نابسامانی پس از انقلاب مشروطه و عدم تحقق آرمان‌های‌شان سرخورده و به تروریسم روی آوردند. این تحلیل، که در سریال تلویزیونی پربیننده هزار دستان (ساخته علی حاتمی)انعکاس یافته، به‌کلی نادرست است. بررسی دقیق زندگینامه گردانندگان کمیته مجازات چهره‌ای به‌کلی ناسالم و وابسته به کانونهای استعماری از ایشان به دست می‌دهد و کارگزاران ایشان نیز گروهی اوباش و آدمکش حرفه‌ای،چون کریم دواتگر، بودند.برخی نویسندگان عملیات کمیته مجازات را اعتراض انقلابی علیه قرارداد 1919 و دولت وثوق‌الدوله خوانده‌اند. این ادعا نیز به‌کلی بی‌پایه است. کمیته مجازات در زمان اولین دولت وثوق‌الدوله در سال 1295ش./ 1916م. تشکیل شد و تنها
پنج ماه (تا پائیز 1296/ 1917) فعالیت کرد. بنابراین، عملکرد آن ربطی به قرارداد 1919 نداشت.
هسته مرکزی کمیته مجازات ابوالفتح‌زاده و منشیزاده و مشکات‌الممالک بودندو ابوالفتح‌زاده رئیس کمیته محسوب می‌شد.
بنابراین محقیم که کمیته مجازات را، که سران آن به بهائیگری شهرت کامل داشتند، یک شبکه تروریستی بهائی بخوانیم.
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
نا برابری ارث زن و مرد در بهائیت
از جمله تعالیم بهائیان که بسیار برآن تبلیغ می کنند" تساوی حقوق زنان و مردان "است.
آنها چنین جلوه می دهند که دیگر ادیان مساوات بین زن و مرد را در نظر نگرفته اند ولی بهائیت تساوی را بطور کامل بر قرار کرده است.
منتقدین با بررسی مختصر ،خلاف این ادعا را در نظامات بهایی مشاهده می کنندازجمله در عضویت زنان در نظام مدیریت اصلی و تقنینی بهایی که زنان اجازه ورود ندارندو در بحث تفاوت ارث زن و مرد و در بحث مهریه زن شهری و تفاوتش با زن روستایی و...
لذا مورد سوال واقع می شوند که:
اگر زن ومرد در بهائیت برابرند چرا زنان نمی توانندبه عضویت بیت العدل در آیند واین پست که مقامش به اعتقاد بهائیان "مصونیت از خطا"ست در انحصار آقایان است؟!
این توهین به زنان نیست که آنان را نا مساوی با مردان شمرده از تصدی یک پست معنوی محروم کرده به بیت العدل راه نداده اند و تلویحا آنها رابر خلاف مردان ناکارامد وخطا پذیر و نا توان از اداره بهائیت در اسرائیل قلمداد کرده اند؟!
و نیز سوال می شود چرادر بهائیت نه تنها زنان حق شرکت و عضویت در بیت العدل را ندارند، بلکه در سهم الإرث نیز از مردان عقب ترند. به علاوه نه تنها میان زنان و مردان تساوی حقوق وجود ندارد، حتی میان زن روستایی و شهری هم تفاوت وجود دارد:
مهریه ی زن روستایی برابر با نوزده مثقال نقره است و مهریه ی زن شهری نوزده مثقال طلا!
ممکن است در این مورد هم توجیه کنند که چون مخارج زن شهری بیشتر از زن روستایی است، مهریه اش هم سنگین تر است. مانعی ندارد هر توجیهی دوست دارند بکنند، مهم آن است که دست از ادعای تساوی حقوق نسا ءو رجال بردارند.
بهائیان کتابی دارند به نام « گنجینه ی حدود و احکام» .این کتاب که احکام بهایی در آن درج شده است ازصفحه ی 167 تا صفحه ی 171 بحث مهریه را آورده است :
" از مهریه سئوال نموده بودی. این از احکام حضرت اعلی( یعنی سید باب) است به کتاب اقدس تجدید شده است و آن این است که اهل مدن باید طلا بدهند و اهل قری فضه و این بسته باقتدار زوج است اگر فقیر است یکواحد می دهد و اگر اندک سرمایه دارد دو واحد می دهد و .... "
توجیهات غیر قابل قبول :
این تناقض فاحش خون بهائیان متعصب را به جوش آورده به دنبال راه فرار گشته می گویند:
"ملاک تعیین مهریه سکونت مرد است نه زن. یعنی با توجه به توانایی مرد شهری یا روستایی مهر انتخاب می شود نه زن روستایی یا شهری: "اهل مدن باید طلا بدهند و اهل قری فضه و این بسته باقتدار زوج است " .حداقل و حداکثری برای مهریه انتخاب کرده اند. که حداقل آن برابر 19 مثقال نقره می باشد که فکر کنم در حدود 15000 تومان می باشد. مردی که در روستا زندگی می کند به علت در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، با توافق با همسر خود مهریه ی خود را بین 19 مثقال نقره (1واحد نقره) تا 95 مثقال نقره (5واحد نقره) تعیین می کنند. مردانی نیز که در شهر سکونت دارند نیز از یک تا پنج واحد طلا را انتخاب می کنند.
اما این توجیه نا مربوط است زیرا به صراحت مهریه ی زن روستایی برابر با نوزده مثقال نقره و مهریه ی زن شهری نوزده مثقال تعیین شده و دینی که گفته " ممکن نیست سعادت عالم انسانی کامل گردد مگر به مساوات کامله ی زنان و مردان"( به نقل از نظر اجمالی در دیانت بهایی نوشته ی احمد یزدانی ص 47از بهاءاله.در ضمن این کتاب مورد تأیید جناب شوقی ربانی است) اگر قرار است مساوات کامله میان زنان و مردان برقرار باشد چرا میان مهریه ی زن شهری و روستایی و نیز سهم الإرث میان زن و مرد متفاوت است؟
در همان گنجینه ی حدود و احکام مثلا سهم پدر 420 سهم از 2520 سهم است و سهم مادر 360 سهم و نیز سهم برادر 300 و سهم خواهر 240 و به علاوه خانه مسکونی و لباس های مخصوص میت هم متعلق به فرزند ارشد پسر است. (گنجینه ی حدود و احکام ص 118 تا 125 )
اینک بفرمایید این مساوات کامله چگونه حا کم شده است ؟!
چرا حقوق نسا و رجال به طور مساوات کامل به فرموده ی حضرت بهاء الله در سهم الارث و نیز تفاوت مهریه ی زن روستایی و شهری ( با توجه به اقتدار زوج و سکونت او) رعایت نشده است؟!
بحث بر سر این نیست که حداقل و حداکثر مهریه چقدر باشد. ممکن است زن و مرد در مورد مهریه به یک شاخه نبات توافق کنند. بحث بر سر آن است که چرا زن روستایی مبنای مهریه اش نقره است و زن شهری طلا! این را روشن بفرمایند. مجددا عین عبارت گنجینه ی حدود و احکام را نقل نموده و مجددا یاد آوری می کنم که سخن در آن نیست که حداقل و حداکثر مهریه چقدر باشد، سخن در آن است که چرا میزان و معیار مهریه ی زن روستایی و زن شهری تفاوت دارد. ممکن است یک روستایی بسیار ثروتمندتر از یک کارمند جزء شهری باشد و بخواهد نوزده مثقال طلا مهریه ی زنش بکند. مانعی دارد یا ندارد. عرض نمی کنم بیش از نوزده مثقال چون معیار را نوزده مثقال قرار داده اند بسیار خوب من در آن حرفی ندارم چون هر آئینی چنان که عرض کردم برای خودش مقرراتی دارد. عرض بنده در آن است که چرا معیار مهریه ی زن روستایی نقره است و زن شهری طلا. همین. حالا به عبارت گنجینه توجه و قضاوت فرمایید:
در کتاب اقدس نازل قوله تعالی: لا یحقق الصهار إلا بالأمهار. قد قدّر للمدن تسعة عشر مثقالا من الذهب الأبریز و للقری من الفضة. و من اراد الزیادة حرّم علیه أن یتجاوز عن خمسة و تسعین مثقالا. کذالک کان الأمر مسطورا. دامادی تحقق نمی یابد مگر به مهر( یعنی دادن مهریه واجب است) برای شهرها نوزده مثقال طلا و برای روستاها نقره قرار داده شده است. و هر کس که بخواهد بیشتر بدهد حرام است که از نود و پنج مثقال تجاوز کند. این چنین است که امر ( مهریه) نوشته شده است. جناب عبدالبهاء هم در توضیح این حکم اقدس چنین گفته است: از مهریه سئوال نموده بودی. این از احکام حضرت اعلی است، به کتاب اقدس تجدید شده است. و آن این است که اهل مدن باید طلا بدهند و اهل قری فضه. و این بسته باقدار زوج است. اگر فقیر است یک واحد می دهد و اگر اندک سرمایه دارد، دو واحد می دهد، اگر با سر و سامان است، سه واحد می دهد؛ اگر از اهل غناست، چهار واحد می دهد و اگر در نهایت ثروت است، پنج واحد می دهد. فی الحقیقه بسته به اتفاق میان زوج و زوجه و ابوین است. هر نوع در میان اتفاق حاصل شود مجری است... انتهی.
اگر دنباله ی مسائل و احکام این باب را ملاحظه بفرمایید تماما همین گونه توضیحات است و در هیچ یک از آن ها از این مسأله عدول نشده است که شهری طلا و روستایی نقره باید بدهد. بله در اندازه یک یا دو و ... مثقال سخن به میان آمده است ولی در باره ی نقره و طلا هیچ اذنی داده نشده است. سئوال این است چرا مهریه ی زن روستایی یک یا دو یا سه و ... یا حداکثر نود و پنج مثقال نقره است و زن شهری یک و یا حداکثر نود و پنج مثقال طلا؟ این را پاسخ بفرمایند. به هر حال سوال این است :
چرا مهریه زنان روستایی نقره و مهریه ی زنان شهری طلاست؟ حداقل یک و حداکثر نود و پنج مثقال آن مهم نیست مهم نقره و طلا بودنش است ؟!
هر چقدر هم که سعی کنند مهریه را به شهر و روستا حمل کنند نه زن و مرد تا تبعیض را بپوشانند فایده ای ندارد و راه گشا نیست. درست است که گفته اند: قناعت به درجه ی اولی (یعنی نوزده مثقال نقره )احسن و اولی، لذا محدود نمودن مهر به ذهب در مدن جائز نه( گنجینه ی حدود و احکام صفحه ی 171 ) اما باز این سئوال هنوز برجاست:
چرا ( و لو به دلخواه) مهریه زن روستایی نقره و مهریه زن شهری طلاست؟
نکته ی پایانی هم آن است که به هر حال بهائیان این دین را پذیرفته اند و احکامش را هم اجرا می کنند. بحث تناقض برخی احکام با برخی از اصول و تعالیم بهائیت است چرا: « حداقل برای روستائیان و شهریان یک واحد نقره ( هر واحدبرابر19 واحد نقره است) و حداکثر برای روستائیان پنج واحد نقره یعنی 95 مثقال نقره و حداکثر برای شهریان پنج واحد طلا یعنی 95 مثقال طلا می باشد. » چرا برای شهریان طلا و یا نقره است ولی برای روستائیان فقط نقره؟ چرا میان مهریه ی زن روستایی با زن شهری تفاوت وجود دارد؟ صریحا بفرمایند:
آیا زن روستایی می تواند به عنوان مهریه نود و پنج مثقال طلا تقاضا کند یا خیر ؟(مسلما پاسخش در بهائیت خیراست)
حال با توجه به کلمه و معنای «مساوات» و « کامل » بفرمایند:
1- چرا میان مهریه ی زن و روستایی و زن شهری فرق است؟
2- چرا سهم الارث زن و مرد فرق دارد؟
3- چرا زنان حق ندارند عضو بیت العدل باشند؟
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir
شیخیه بستر پیدایش بابیت و بهائیت (2)
در مقاله قبل ایران سهراب، از شیخ احمد احسایی به عنوان پایه گذار مکتبی فکری کفرآمیز و صاحب اندیشهای پر هیاهو در قرن سیزدهم هجری، سخن رفت که مبدأ پیدایش فرقهای نامیمون به نام ((شیخیّه)) شده است.
ایران سهراب معتقد است که اندیشه و قرائتهای غیر مقبول ((شیخیّه)) از بعضی از تعالیم دینی، انحرافات گوناگونی در جامعهی تشیّع پدید آورد که از مهمترین آنها، بستر سازی پیدایش فرقهی ((بابیّت)) است.
برای ارایهی کژ اندیشیهای شیخیّه از دوران کودکی و ایّام تحصیل و رؤیاهای احسایی و سفرهای گوناگون و پی در پی او، و مقام علمی و تربیّت اگردان و دریافت کنندگان اجازهی نقل روایت از او، سخن گفتیم. از سوی دیگر، انحرافات عقیدتی شیخیّه، از جمله دیدگاه آنان در باب ((جایگاه امام در آفرینش))، و نیز نقد و بررسی ((تفویض)) و ((مفوّضه)) از دیدگاه پیشوایان معصومعلیهم السلام مطرح گردیده است.
دراین بخش از مقاله، سایر افکار نقدپذیر احسایی و نقش سیّد کاظم رشتی در ایجاد افکار انحرافی میان این فرقه و بستر سازی فکر ((بابیّت)) را ملاحظه خواهیم کرد قابل ذکر است در این موضوع مقالات دیگری نیز از سوی ایران سهراب نوشته شده که در سایت موجود است و کاربران می توانند به مشاهده و مرور آن مقالات بپردازند .
عقاید و آرای احسایی
نشر عقاید احسایی، با اعتراض و انتقاد جدّی و پیگیر عالمان بزرگ قرن سیزدهم هجری رو به رو شد. چون ذکر همهی آرای وی در این سلسله نوشتار، میسور نیست، به ناچار، به اهمّ آنها اشاره خواهیم کرد. پیش از آن، وصف کلّی اندیشهی احسایی را یادآور میشویم. نوشته‌اند:
شیخ احمد احسایی، علوم و حقایق را، به تمامی، نزد پیامبرصلی الله علیه وآله و امامانعلیهم السلام میداند و از دیدگاه او، حکمت - که علم به حقایق اشیاء است - با باطن شریعت و نیز با ظاهر آن، از هر جهت سازگاری دارد. او، معتقد است که عقل، آن گاه میتواند به ادراک امور نایل شود که از نور اهل بیتعلیهم السلام روشنی گیرد و این شرط، در شناختهای نظری و عملی، یک سان وجود دارد. درست است که تعقّل در اصول و معارف دین، واجب است، امّا از آن جا که حقیقت با اهل بیتعلیهم السلام همراهی دارد، صدق احکام عقل در گرو نوری است که از ایشان میگیرد.(1)
شیخ احمد احسایی، در بسیاری از موارد، در تألیفات خود، مخصوصاً شرح زیارت جامعهی کبیره می‌گوید: ((از امام صادقعلیه السلام شنیدم)) و در برخی از موارد می‌گوید: ((شفاهاً از او شنیدم)). مراد او، از این عبارات، این نیست که در عالم بیداری از ائمّه شنیده است، بلکه مرادش، چیزی است که در رسالهی جداگانهای نوشته است.
او می‌گوید، در آغاز کار، به ریاضت مشغول بودم.
شبی، در عالم خواب دیدم که دوازده امام، در یک جا جمع بودند. من، به دامان حضرت امام حسن مجتبیعلیه السلام متوسّل شدم و عرض کردم: ((مرا چیزی تعلیم کنید تا هر وقت که مشکلی روی داد، و خواستم یکی از شما را در خواب ببینم، تا آن مشکل را پرسش کنیم، بتوانم.)). آن جناب، اشعاری فرمود که بخوان. بیدار شدم. بعضی از اشعار را فراموش کردم. بار دیگر به خواب رفتم. باز همان مجمع و امامان را در خواب دیدم و آن ابیات را مداومت و مواظبت کردم تا این که از تأییدات ایزدی و الهام ربّانی دانستم، مراد آن حضرت، مداومت در قرائت الفاظ آن اشعار نیست، بلکه باید به مضمون آن متّصف شد. پس کوشش خود را به کار بردم و همت گماشتم و خود را به معانی آن متخلّق و معتقد ساختم. هر زمانی که یکی از امامان را قصد میکردم، در عالم رؤیا، به دیدار او مشرّف میگشتم و حلّ مشکلات مسایل از ایشان میکردم. تا آن که مرا به دیار ایران گذر افتاد و با شاهنشاه قاجار و حاکمان، آمیزش شد. اعتباری یافتم. خوراک ایشان را خوردم پس از آن، حالت نخستین از من رفت. اکنون، کمتر، ائمّهعلیهم السلام را در خواب میبینم.(2)
به راستی آیا با این ادّعا، می‌توان سخن از عقاید گوناگون به میان آورد و جعل اصطلاح کرد!
احسایی، بر آن است که تمسُّکاش به اهل بیتعلیهم السلام در دریافت حقایق، سبب شده است که در برخی مسایل، با بسیاری از حکما و متکلّمان، مخالفت کند. وی، در عین احاطه بر آرای حکما، مبانی فلسفی را تا آن جا پذیرفته است که از دید او با باطن تعالیم شریعت، در تعارض نباشد. در نتیجه، اصطلاحاتی هم که به کار برده است، در مواردی، با آن چه از این اصطلاحات در حکمت رایج فهمیده می‌شود، تفاوت دارد.
شاید از همین رو باشد که برخی گمان کرده‌اند، آن چه در نظر عدّهای، احسایی را بنیانگذار مکتبی بیرون از جریان مقبول امامیّه نمایانده است، میتواند ناشی از دو عامل باشد: یکی، آسان فهم نبودن پارهای از آراء، و دیگر، تندرویهایی از هر دو جانب مخالف و موافق او که گاه با شناخت لازم نیز همراه نبوده است.(3)
این تعلیل، سبب نمیشود که هر عقیدهی خلاف واقع و ناموزون وی، مورد اعتراض قرار نگیرد و احیاناً، آن دسته از عالمان بزرگ که به نقد و بررسی افکار وی پرداختهاند، به تند روی یا عدم فهم درست اصطلاحات به کار گرفته از سوی احسایی، متّهم گردند. همان طور که پیش از این یادآور شدیم، نظریّهی ((تفویض)) و طرح ((جایگاه امام در آفرینش)) نکتهای نیست که فهم آن آسان نباشد، بلکه موضوعی است که پیش از وی، رواج داشت و از سوی پیشوایان معصومعلیهم السلام مورد مذمّت قرار گرفته است. علاوه بر آن، برخی از مدافعان احسایی، ضمن اعتراف به وجود متشابهات، در کلام احسایی، و توصیه به دیگران نسبت به اخذ محکمات کلمات وی، اظهار داشته است:
ما نمیگوییم حتماً کلام متشابه شیخ احسایی و یا دیگران را تأویل صحیح کنند. اگر چه وظیفهی هر مسلمان، این است که گفته‌ی متشابه مسلمانان را تا هفتاد مرتبه تا آن جا که میتواند، توجیه کند و به محملهای صحیح حمل کند، ولی لااقل، آن متشابه را به محکمات کلام خود او برگردانند.(4)
راستی، اگر سخنان هر نویسندهای، تا هفتاد مرتبه توجیه گردد، هیچ مخالف و معاندی تمییز داده خواهد شد؟!
با تذکاری که گذشت، به پارهای دیگر از آرای احسایی اشاره می‌شود:
الف) معاد جسمانی
معروفترین رأی احسایی، دربارهی کیفیّت معاد جسمانی است. همین نظریّه، دلیل اصلی تکفیر او از سوی برخی علما، از جمله ملا محمّد تقی برغانی بود که گزارش آن را تنکابنی(5) و دیگران آوردهاند.
احسایی، اصل ((معاد جسمانی)) را که در آیات قرآنی و احادیث مستفیض، بر آن تأکید شده، میپذیرد، امّا تفسیر ویژهای از جسم ارایه می‌دهد که مقبول دانشمندان مسلمان نیست. معنای متداول و عرفی معاد جسمانی، این است که آدمی، در حیات اخروی، مانند حیات دنیوی، دارای کالبد ظاهری مرکّب از عناصر طبیعی است. بدن، در سرای آخرت، محشور گردیده و نَفس، بار دیگر، به آن تعلّق میپذیرد، و پاداشها و کیفرها و لذّات و آلامی که جنبهی جزئی و حسّی دارند و تحقّق آنها بدون بدن و قوای حسّی امکانپذیر نیستند، محقّق مییابد.(6)
احسایی، معاد جسمانی را به این معنا، نمیپذیرد و بر آن است که این نحوهی فهم با آن چه از تغیّر و تباهی در کالبد ظاهری میشناسیم، سازگار نیست و باید پاسخ را در حقیقتِ جسم انسانی جست و جو کرد. وی، بحثی لغوی و حدیثی دربارهی ((جسم)) و ((جسد)) میآورد و توجّه می‌دهد که معانی این هر دو واژه از آن چه به ذهن متبادر می‌شود، گستردهتر است.(7)
بر این اساس می‌گوید، آدمی، دو جسد و دو جسم دارد: جسد اوّل، کالبد ظاهری ما است که از عناصر زمانی تشکیل یافته و از عوارض حیات دنیوی است، پیدا است که این جسد، در بردارندهی حقیقت انسانی نیست؛ زیرا، در عین کاهش و افزایشی که در آن روی می‌دهد، حقیقت فرد و صحیفهی اعمال او کاهش و افزایش نمییابد. جسد اوّل، در واقع، به منزلهی جامهای است که بر تن داریم. این جسد، در قبر، تجزیه و زوال میپذیرد و سرانجام، به عناصر تشکیل دهندهی خود در طبیعت باز میگردد.(8)
آدمی را جسد دومی نیز هست به نام جسد هور قلیایی(9) که ویژگیهای فناپذیر جسد اوّل را ندارد و در قیامت برانگیخته می‌شود. در حدیث آمده است که ((طینت)) آدمی، در قبر، به صورت ((مستدیر)) باقی میماند. این طینت، همان جسد دوم است. معنای مستدیر ماندن آن، این است که هیئت پیکری و ترتیب اندامها را در دل خاک از دست نمیدهد. این جسد، مرکب از عناصر مثالی و لطیف زمین هورقلیا است که عناصری برتر از عناصر دنیا هستند.(10)
جسد دوم، پیش از مرگ، در باطن جسد اوّل نهفته است و پس از زوال آن در خاک، خلوص یافته، در قبر بر جا میماند، امّا به سبب لطافتاش، قابل رؤیت نیست.(11)
مرگ آدمی، مفارقت روح از این دو جسد است و این مفارقت، با جسم اوّل صورت میگیرد که حامل روح در عالم برزخ است. جسم اوّل، جسمی است لطیف و اثیری که صورت دهندهی آثار و قوای روح در حیات برزخی انسان است، همچنان که جسد مادّی، صورت دهندهی آثار حیات دنیوی او است.(12) آن چه در همهی این نشئات، هویّت شخص را ثابت میدارد، جسم اصلی و حقیقی او است (جسم دوم) که جز در فاصلهی دو نفخهی صور، از روح جدا نیست.(13) با دمیدن نفخهی نخست (نفخهی صعق) جسم اوّل، از روح جدا میگردد و از میان می‌رود و آن چه پس از نفخهی دوم (نفخهی بعث) حشر مییابد، جسم دوم به همراه جسد دوم است.(14)
احسایی، تأکید می‌کند که بدن اخروی انسان - که عبارت از مجموع جسم دوم و جسد دوم است - همان بدن دنیوی انسان است، با این تفاوت که بدن دنیوی، کثیف و متراکم است، امّا بدن اخروی، از تصفیههای متعدّد عبور کرده و لطیف و خالص شده است.
وی، از همین جا نتیجه میگیرد که به معاد جسمانی معتقد است.
ب) کالبد پیامبرصلی الله علیه وآله و امامانعلیهم السلام در قبر
بر اساس مبنایی که احسایی دربارهی جسم و جسد، اختیار کرد، می‌گوید، حکم تباهی کالبد در قبر، دربارهی پیامبرصلی الله علیه وآله و امامانعلیهم السلام نیز صادق است، امّا این کالبد، از جسم اصلی ایشان که در غایت لطافت است، جدا است و امری است عارضی که دیدار و استفادهی خلق را از ایشان امکانپذیر ساخته است. زمانی که خداوند در ابقای صورت ملموس آنان، مصلحتی ببیند، قالب خاکی با مرگ تجزیه می‌شود و از میان می‌رود. پس اگر در احادیث از بقای اجساد امامانعلیهم السلام در قبر سخن رفته است، مقصود جسدی است بدون صورت عنصری، یعنی همان جسد هور قلیایی که این جسد تنها برای امامان دیگر قابل مشاهده است.(15)
ج) معراج پیامبرصلی الله علیه وآله
همان گونه که ملاحظه شد، قول به جسد هورقلیایی در تفکّر احسایی، تبیین کنندهی معاد جسمانی به شمار رفت و بر همین اساس، در نظام اعتقادی شیخیّه، مبنای تبیین مسئلهی معراج پیامبرصلی الله علیه وآله نیز قرار گرفته است. احسایی، معتقد بود که معراج جسمانی، طبق برداشت از ظاهر آیات و روایات و فهم متعارف مسلمانان، مستلزم خرق و التیام است و خرق و التیام نیز محال است. در نتیجه، پیامبر اسلامصلی الله علیه وآله در هر فلکی، جسمی متناسب با آن را داشتند.(16)
البته، شاید سخن شیخ احمد احسایی در شرح جمله ((مستجیر بکم)) از زیارت جامعه، دلالت بر تجدید نظر و برگشت وی از نظریّه سابق در باب معراج جسمانی پیامبرصلی الله علیه وآله باشد، چنان که آورده است:
... ولهذا صعد النبیّصلی الله علیه وآله لیلة المعراج بجسمه الشریف مع ما فیه من البشریّة الکثیفة و بثیابة التی علیه و لم یمنعه ذالک عن اختراق السماوات والحجب و حجب الأنوار، لقلّة ما فیه من الکثافة. ألاتراه یقف فی الشمس ولایکون له ظلّ مع أنَّ ثیابه علیه کاضمحلالها فی عظیم نوریته و کذالک حکم أهل بیتهعلیهم السلام.
در هر حال، این سخنان، مخالف قول مشهور و برداشت عمومی و عرفی از مسئلهی معراج پیامبر اکرمصلی الله علیه وآله و کیفیّت زندگی ظاهری آن حضرت است.
د) زندگی و غیبت امام زمانعلیه السلام
از دیگر آرای ویژهی احسایی، آن است که وی دربارهی زندگی امام زمانعلیه السلام معتقد است که آن حضرت، در عالم هورقلیا، به سر میبرند و هر گاه بخواهند به اقالیم سبعه تشریف بیاورند، صورتی از صورتهای اهل این اقلیم را میپوشند جسم و زمان و مکان ایشان، لطیفتر از عالم اجسام، و از عالم مثال است. و به جهت آن که نفس ایشان، حقیقت هر چیز را میبیند و از تخیّلات و تصوّرات به دور است، پس بهشت را بنفسه، نه با صورت آن بهشت، میبیند.(17)
علاوه بر آن، یکی از آثار مکتوب شیخ احمد احسایی، رسالهای است به نام حیاة النفس در باب اصول عقاید که به دست شاگردش، سیّد کاظم رشتی، به زبان فارسی ترجمه شد، در این کتاب، از وجود مبارک امام زمانعلیه السلام و تولّد و نسب او و لزوم شناخت امامعلیه السلام و عقیده به ظهور وی و... همانند آرای علمای معروف شیعه، سخن به میان آمده است، ولی اختلافاتی با اعتقادات شیعه وجود دارد. مثلاً، شیعه می‌گوید، امام دوازدهم، زنده است و با قالب جسمانی خود، مرور ایّام می‌کند تا روزی که اراده کند و ظاهر شود، امّا شیخیها، با این عقیده مخالف هستند و میگویند، امام دوازدهمعلیه السلام با قالب روحانی زنده است. آزادی او هم به دست خودش نیست، بلکه مانند سایر بندگان خدا، تقدیر و سرنوشت اش به دست ذات باری تعالی است.
در تعقیب این نظریه، شیخیّه میگویند، روح امام دوازدهم، قابل انتقال است و اکنون از بدن یک نفر به بدن دیگری منتقل می‌شود. به این طریق که وقتی قالب جسمانی از بین رفت، روح آن امام، به جای این که محو شود، مکان دیگری، یعنی کالبد دیگری را برای خود انتخاب می‌کند و به این طریق زندگیاش را میگذراند و زنده است.(18)
داوری پایانی
بخشی از عقاید قابل تأمّل احسایی، ملاحظه شد و روشن گشت که آنها، بر خلاف عقاید مسلّم شیعه است. در عین حال، عدّهای بر این عقیدهاند که شیخ، مشکل عقیدتی نداشته است و آن چه را که به او نسبت می‌دهند، درست نیست. خوب است داوری پایانی در باب انحراف اعتقادی احسایی را از اسوهی عارفان، آیت حق، سیّد علی آقا قاضی (... - 1366 ه .ق) - استاد علاّمه طباطبایی، که میگفت، هر چه دارم از سیّد علی آقا قاضی دارم - بشنویم.
وقتی از وی پرسیدند: ((نظر شما دربارهی شیخیّه چیست؟)). قاضی فرمود: ((آن کتاب شرح زیارت شیخ احمد احسایی را بیاور و نزد من بخوان.)).
او، آن کتاب را آورد و خواند. آقای قاضی فرمود: ((این شیخ، میخواهد در این کتاب، ثابت کند که ذات خدا دارای اسم و رسمی نیست و همهی کارها که ایجاد می‌شود، مربوط به اسما و صفات خدا است و اتّحادی میان اسماء و صفات با ذات خدا وجود ندارد. بنابراین، شیخ احمد احسایی، ذات خدا را مفهومی پوچ و بی اثر و صرف نظر از اسماء و صفات میخواند، و این، عین شرک است.)).(19)
وجود عقاید فاسد در میان نوشتههای احسایی، نه تنها از سوی منتقدان مطرح بود، بلکه بعضی از کسانی که از وی اجازهی روایت داشتهاند، بی تمایل به نقد افکار او نبودند(20) به عنوان مثال می‌توان از ملا محمّد علی برغانی (1175 - 1269) فرزند ملا محمد ملائکه و برادر کهتر شهید ثالث نام برد. وی پس از تحصیل در اصفهان و قم و عتبات، از درس عالمان بزرگ و نامدار، بهره برد و به اخذ اجازات روایی و اجتهاد نایل شده بود. او، سرانجام، شیفتهی شیخ احمد احسایی شد و از او اجازهی روایت گرفت. به دلیل گرایش به آرای احسایی، در ماجرای اختلاف پیروان احسایی با متشرّعه و نیز در مجلس مناظرهی شهید ثالث با احسایی، میانجی گری کرد و از احسایی خواست تا رسالهای در تعدیل نظریّات خود بنویسد. احسایی، این خواسته را اجابت کرد و رسالهای مشهور به ((توبه نامه)) نوشت، ولی این تلاش، ثمری نداشت.(21)
سید کاظم رشتی جانشین احسایی
راهی که شیخ احمد احسایی آن را آغاز کرده بوده از سوی یکی از شاگرداناش تداوم یافت. آوردهاند، شیخ احمد احسایی، از میان شاگردان خود، یک تن را برای جانشینی خویش برگزید و او، سیّد کاظم رشتی بود. شیخ احمد، به سیّد رشتی بسیار احترام می‌کرد و تا او در مجلس درس حاضر نمیشد، به درس گفتن شروع نمیکرد.
پس از وفات احسایی، پیروان وی، بی اختلاف کلمه، سیّد رشتی را نایب مناسب وی و پیشوای خویش دانستند. حوزهی درس و ریاست شرعی او، قوّت گرفت و در مقابل فقهای بزرگ عرب که در کربلا بودند و طریقهی شیخی را پسند نمی‌کردند، حوزه و مقام خود را نگاهداری کرد و چون نماز جماعتها در کربلا، بیشتر در حرم امام حسینعلیه السلام و اطراف آن بر پا می‌شد، طایفه شیخی که در احترام کردن قبور ائمهی دین، غلوّ داشتند، در بالای ضریح حسینی، نماز نمیگذاردند و آن مکان را فوق العاده تقدیس میکردند. مخالفان آنان، از روحانیّان شیعه و پیروان آنان که در بالای سر ضریح امام حسینعلیه السلام نماز میخواندند، در مقابل ((شیخی))، ((بالاسری)) نامیده شدند.
خلاصه، جمعی کثیر از فضلای شیخی، در حوزهی درس سیّد رشتی، حاضر میشدند و هر چه در آن حوزه گفته و شنیده می‌شد، روی تعلیمات شیخ احسایی بود، با تحقیقاتی که نایب مناب او از روی بسط اطّلاعات و آشنایی به اصطلاحات اهل فن بر آنها میافزود.
دورهی ریاست سیّد رشتی، شانزده سال طول کشید. طایفهی شیخی، در همه جا، از روی تعلیمات شیخ احمد و حاج سیّد کاظم، معالم دین خود را به جای میآوردند و خود را از دیگر فرقههای شیعه ممتاز میدانستند.(22)
سید رشتی، زمانی به جای استاد نشست که کمتر از سی سال سن داشت. وی، به سبب نطق و قلم و تصنیف و تألیف کتاب، عهده دار انتشار افکار استاد خود گردید. او، در تمام مدّت پیشوایی خود، به ایران سفر نکرد و مرکز خود را همان عتبات عالیات قرار داد و از آن جا، با هند و ممالک عثمانی و حجاز، رابطه داشت.(23)
شخصیّت ابهامآمیز سیّد کاظم رشتی
بر اساس گزارش مورّخان شیخیّه، اجداد سیّد کاظم، اهل حجاز بوده و به خاطر شیوع بیماری طاعون، مجبور به هجرت شدهاند و شهر رشت (در شمال ایران) را به عنوان وطن خویش برگزیدهاند. سیّد کاظم، در همین شهر به دنیا آمده است. این مطلب را آقای هانری کربن هم گزارش کرده است.(24)
برخی دیگر، هویّت خانوادگی او را زیر سؤال برده، وی را به عنوان جاسوس ((روس)) معرّفی کرده‌اند. دربارهی او گفتهاند:
وی، به طور مخفیّانه، از طرف قیصر روس، برای ایجاد فتنه در بلاد عثمانیه فرستاده شد. او، اصلاً، مسلمان نبود. اهل قیس، (شهری در ویلادستوک) بود و بعداً، اسم اش را ((کاظم)) گذاشت و ادّعا کرد که از اهل رشت است.(25)
گرچه نمیتوان با اسناد قطعی تاریخ، ادّعای جاسوس بودن و بی هویّتی وی را اثبات کرد، امّا در بی اعتمادی و بدبینی عالمان بزرگ معاصرش نسبت به عقاید انحرافی او، جای هیچ گونه تردید نیست، علاوه آن که، نشر بسیاری از آرای باطل شیخیّه، بدو منتسب است.(26)
بدعت رکن رابع
از موضوعات جنجال برانگیز در عقاید شیخیّه، اعتقاد به ((رکن رابع)) است.(27) اکثراً، آن را به سیّد کاظم رشتی نسبت می‌دهند. مقصود از رکن رابع، آن است که در میان شیعیان، شیعهی کاملی وجود دارد که واسطهی فیض میان امام عصر(عج) و مردم است. آنان، اصول دین را چهار تا میدانند: توحید، معاد، امامت و رکن رابع. آنان، معاد و عدل را از اصول عقاید نمیشمارند؛ زیرا، اعتقاد به توحید و نبوّت، خود، مستلزم اعتقاد به قرآن است و چون در قرآن عدالت خدا و معاد ذکر شده است، لزومی ندارد که این دو اصل را در کنار توحید و نبوّت قرار دهیم.
همان گونه که ملاحظه شد، این عقیده، بر خلاف عقاید شیعه است و مسلمانان، به طور عموم، معاد را از اصول دین میدانند. شیعه، به خاطر برداشتهای ناصواب عدّهای از متکلمان، به عدل الهی، اهمّیّت ویژهای می‌دهد.
طرح ((رکن رابع))، موجب اختلاف و انشعاب شیخیّه گردید و پس از اندکی، دستاویزی برای ادّعای جدید به نام ((بابیّت)) شد.
ادّعای ((بابیّت)) از سوی یکی از شاگردان سیّد کاظم رشتی صورت گرفت که خود، سرآغاز فسادی بزرگ میان مسلمانان به شمار می‌رود.
در ادامهی این نوشتار، ضمن اشاره به انشعابات فرقه شیخیّه، از ادّعاهای دروغین میرزا علی محمّد شیرازی، ملقب به ((باب)) که پس از وفات سیّد کاظم رشتی، مدّعی جانشینی او شد، سخن خواهیم گفت و در باب ادّعای بابیّت امام غایب و سپس ادعای نبوّت او، مطالبی را عرضه می‌کنیم.
پینوشتها:
1) ر.ک: شرح الزیارة الجامعة الکبیرة، شیخ احمد احسایی، به کوشش عبدالرضا ابراهیمی، ج 3، صص 217 - 219، کرمان، 1355 ش؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 6، ص 664.
2) شیخی گری، بابی گری، ص 16.
3) دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج 6، ص 664.
4) حقایق شیعیان، حاج میرزا عبدالرسول احقاقی اسکویی، ص 13 - 14، چاپخانهی رضایی، تبریز، 1334 ش.
5) ر.ک: قصص العلماء، ص 42 - 43.
6) منشور عقاید امامیه، جعفر سبحانی، ص 189، نشر مؤسّسهی امام صادقعلیه السلام، چاپ یکم، زمستان 1376 ش.
7) ر.ک: شرح الزیارة الجامعة، ج 4، ص 24 - 26؛ شرح العرشیة، احمد احسایی، ج 1، ص 267 - 268، کرمان، 1364 ش.
8) شرح الزیارة الجامعة، ج 4، ص 26 - 27، 29؛ شرح العرشیة، ج 2، ص 189.
9) عالم هورقلیا، در یک تفسیر، همان عالم برزخی است که حدّ وسط میان عالم مُلک (عالم مادی) و عالم ملکوت (عالم مجرد) است و نیز به آن ((عالم مثال)) میگویند. توضیحات بیشتر دربارهی ((هورقلیا)) را در شمارهی دوم همین فصلنامه، ص 297 - 305 بخوانید.
10) ر.ک: مجموعة الرسائل الحکمیّة، احمد احسایی، ص 308 - 309، کرمان، 1360 ش.
11) وی، در این باره آورده است: ((... إِنّ الإنسان له جسدان و جسمان: فأما الجسد الأوّل فهو ما تألّف من العناصر الزمانیّة. و هذا الجسد کالثوب یلبسه الإنسان و یخلصه و لا لذّة له و لا ألم و لاطاعة ولامعصیة... و أمّا الجسد الثانی فهو الحسد الباقی و هو طینته التی خلق منها... و هذا الجسد الباقی هو من أرض هور قلیا و هوالجسد الثانی الذی فیه یحشرون و یدخلون به الجنّة والنار.شرح الزیارة، ج 4، ص 25 - 28؛ شرح العرشیّة، ج 2، ص 189 - 190.
12) شرح العرشیه، ج 2، ص 190 - 191؛ شرح الزیارة، ج 4، ص 29 - 30.
13) مجموعة الرسائل الحکمیّة، ص 110 - 111.
14) شرح الزیارة الجامعة، ج 4، ص 29 - 30 مجموعة الرسائل الحکمیّة، ص 310.
15) شرح الزیارة الجامعة، ح 3، ص 127 - 128 - 129.
16) شیخی گری، بابی گری، مرتضی مدرس چهار دهی، کتابفروشی فروغی، تهران، 1345 ش.
17) ر.ک: جوامع الکلم، شیخ احمد احسایی، رسالهی دوم؛ شیخیگری، بابیگری، ص 74 (به نقل از: سید محمد هاشمی کرمانی، مؤلف کتاب تاریخ و مذاهب کرمان).
18) ر.ک: شیخی گری، بابی گری، ص 41 (به نقل از ((کنت دوگوبینو)) وزیر مختار اسبق دولت فرانسه در دربار ایران، در کتاب سه سال در ایران).
19) ر.ک: بابی گری و بهاییگری، محمد محمّدی اشتهاردی، ص 35، کتاب آشنا، چاپ اول، بهار 1379؛ روح مجرد، علامه سیّد محمّد حسین حسینی، ص 426 و 447.
20) جریان شهادت آقا سیّد مهدی و شرف العلماء مازندرانی و حاج ملا محمد جعفر استرآبادی و سیّد کاظم رشتی را مبنی بر وجود عبارتهای کفرآمیز، در کتاب شیخی گری، ص 19 و بررسی عقاید و ادیان، مصطفی نورانی اردبیلی، ص 462، بخوانید.
21) دانشنامهی جهان اسلام، ج 3، ص120.
22) شیخی گری، ص 194.
23) شیخی گری، ص 87 - 88.
24) مکتب شیخیه، ص 44 - 45.
25) ر.ک: الشیخیّه، ص 117 (به نقل از الاعتصام بحبل الله، شیخ محمّد خالصی، ص 8).
26) علاّمه سیّد محسن امین، در این رابطه می‌نویسد: ((... الطائفة الشیخیّة فی هذا الزمان معروفة و لهم مذاهب فاسدة و أکثر الفساد نشأ من أحد تلامذته السیّد کاظم الرّشتی والمنقول عن هذا السیّد مذاهب فاسدة لاأظنّ أنْ یقولَ الشیخ بها...)). (أعیان الشیعه، ج 2، ص 590).
27) ر.ک: بررسی عقاید و ادیان، ص 463 - 466.
منبع : سایت ایران سهراب http://www.iransohrab.ir